ေဒါက္တာ ဇာနည္ Tuesday, 10 November 2009 16:15 သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္
အေမ့ဗိုက္က ထြက္လာကတည္းက က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတြဟာ မုသာ၀ါဒကို ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ သြန္သင္ ဆံုးမတာ ခံခဲ့ရပါ တယ္။ အသက္ေလး နည္းနည္းရလာၿပီး ဘုရားေက်ာင္း ကန္ေဆာက္၊ သံဃာမ်ားနဲ႔ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံတဲ့ အခါက် ေတာ့လည္း “မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရာမဏိ”ဆိုၿပီး တတြတ္တြတ္ ရြတ္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဗမာ တမ်ဳိးသားလံုးဟာ မုသာ၀ါဒ မိႈင္းေတြမိၿပီး ဘိုးဘြားပိုင္တိုင္းျပည္ၾကီးဆိုၿပီး ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ေတြ တက္ၾကြ ေနတာပါ။ ေရထဲက ငါးေတြ ေရစိုတာ မသိသလိုပါဘဲ။ မိရုိးဖလာ မ်ဳိးခ်စ္ၾကီးေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လို႔ ႏုိင္ငံေရး အသိမရွိတဲ့ ဘ၀မွာ အားလံုးက အမ်ဳိးသားဇာတ္ပ်က္ႀကီးထဲ “ကမၻာမေၾက”ဆိုတာနဲ႔ တက္ေအာင္ ထကခဲ့၊ ထက ေနၾကတာပါ။စဥ္းစားၾကည့္ေလဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔အားလံုးကို သြင္းထားတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးဇာတ္ပဲြရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းကို ၾကည့္ပါ။ ဗမာ ေတြ ေပါကၠံျပည္ၾကီးမွာ ကိုယ့္မင္း ကိုယ့္ခ်င္း တိုင္းရင္းသား အားလံုးနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ေနခဲ့ ၾကတာ ေရွးပေ၀သဏီ ကတည္းက၊ ကမၻာတည္စကတည္းက ဆိုမယ္။ ဒီေရႊႏိုင္ငံၾကီးကို မိစၧာကုလားျဖဴေတြ က်ဴးေက်ာ္ နယ္ခ်ဲ႕လို႔ တိုင္းဌာေန အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာကြဲ၊ ျပည္သူေတြလည္း ႏွစ္ ရာေက်ာ္္ ကၽြန္သေဘာက္ ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတယ္လို႔ အမ်ိဳးသားေရး ဇာတ္ထုတ္က ဆိုတယ္။
ဗမာေတြ လြတ္လပ္ေရး ရတာပဲ အႏွစ္ (၆၀) ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေတြ သမိုင္းကို မ်က္မွန္စိမ္းျဖဳတ္ၿပီး ၾကည့္ဖို႔၊ ျပန္လည္သံုးသပ္ဖို႔ လိုၿပီ။
က်ဥ္းေျမာင္းတဲ႔၊ ျပင္းထန္တဲ႔ အမ်ဳိးသားေရး သမိုင္းအျမင္ကို ဂ်ပန္ေခတ္က စကားနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ “မ်က္မွန္စိမ္း”၊ သမိုင္းေလာကုတၱရာ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “အမ်ဳိးသားေရး ေမာဟ” လို႔ေခၚရမယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေနွာင္း အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ႕ စကားငွားသံုးရင္ေတာ့ ဗမာေတြရဲ႕ “ခြ(ဂြ)ေကာင္ေတြေခြးျဖစ္တဲ့သမိုင္း”လို႔မ်ား ဆိုရ မလား မသိပါ။
သမိုင္းသတၱိရွိၾကပါ၊ က်ဳပ္တို႔ျပည္သူအားလုံးကို “ေက်းေတာ္ ကၽြန္ေတာ္” လုပ္ခိုင္းၿပီး စီးပြားေရး ကုပ္ေသြးစုပ္၊ မယားမႈိလိုေပါက္ေအာင္ ယူၿပီးေတာ့ ေလာကီစည္းစိမ္ယစ္မူးခဲ့တဲ့ “ပါးစပ္က ဘုရား လက္ကကားယား” ပေဒသရာဇ္ဆိုတဲ႔ လူေတြကိုၾကည့္။ ယိုးဒယားကိုသိမ္း၊ ရခိုင္ကို ဖ်က္ဆီး၊ မြန္ေတြကို အမ်ဳိးျဖဳတ္၊ ရွမ္းေတြကို ႏွိပ္ကြပ္၊ ကရင္ေတြကို ေပၚတာဆြဲ ရမ္းခ်င္တိုင္းရမ္း အဓမၼဇာတ္ခင္းၿပီး လက္နက္ႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးေတြ ေထာင္ခဲ့ တာပဲ။ အဲဒါကို ရာဇ၀င္ ဆရာၾကီး၊ ဆရာေလးမ်ားက လက္ခုပ္ၾသဘာေပး၊ ကိုယ္နဲ႔ အတန္းမတူတဲ့ ဘိလပ္က အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ ဟဲဗီးစိတ္တန္း၀င္ေျမွာက္ေပးၾကေတာ့ ကုန္းေဘာင္ဆက္လဲျပဳတ္။ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီးလည္း ထင္းျဖစ္။ မယားေၾကာက္ သီေပါလည္း အဂၤလိပ္ဘြတ္ဖိနပ္စာထိ။ ဗမာေတြလည္း ကုန္းေဘာင္ကၽြန္ဘ၀ကေန ၀ိတုိရိယ ကၽြန္ဘ၀ အရွင္လတ္လတ္ ဘ၀ကူးခဲ့ရတာေပါ့။
က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးသားေရးသမိုင္း အျမင္မွာေတာ့ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ဆိုး၀ါးအႏိုင္က်င့္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္ဘုရင္ သခင္က တျခားလူမ်ဳိးေတြကို သြားသိမ္းပိုက္အႏိုင္ယူတာက်ေတာ့ ပါးစပ္က အျမႇဳပ္ေတြ ထတဲ့အထိ ပီတိျဖာ တယ္။ ေျပာလို႔ ဂုဏ္ယူလို႔မဆံုးေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအသံုးမက်လို႔ အဂၤလိပ္မင္းမ်ားက သခင္ၾကီးအျဖစ္လဲ ေရာက္ေရာ မတရားဘူး ထေအာ္ေပါ့။ ဒါက ညစ္ပလီစိတ္ပါ။
က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတြလို႔ သိမ္းက်ံဳးၿပီး ရည္ညြန္းလိုက္ျပန္ေတာ့ တစ္ေျမတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္ ၾကီးလာတဲ႔ ညီေနာင္ရင္း လူပါး၀လွခ်ည္လားဆိုၿပီး ဆဲတာေတြ၊ ကေလာ္တုတ္တာေတြ လာမယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္၊ “ဗမာ”ဆိုတာ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီ ဗမာအားလံုးကို ရည္ညြန္းပါတယ္။ အရပ္သား၊ စစ္သား၊ ဘုရားသား၊ အသည္သား၊ ရုံးသား သားေပါင္းစံုကို ဆိုလိုပါတယ္။ မရွင္းမွာ စိုးလို႔ပါ။
လူစင္စစ္က အမ်ဳိးသားေရး “မ်က္မွန္စိမ္း” တပ္ခံခဲ့ရ၊ တပ္ခံေနရဆဲ က်ဳပ္တို႔ရဲ႔ဘ၀ကို မခ်ိလို႔ပါ။ ဒီညစ္ပလီ အမ်ဳိးသားေရးသမိုင္းကို မိရုိးဖလာ အလား၊ ကိုယ္ပိုင္ ဆင္ျခင္တုံတရား မသံုးဘဲ လက္ဆင့္ကမ္း လာလိုက္တာ (၁၉၄၈) က စပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ဳိးဆက္ (၃) ဆက္ေလာက္ေတာ့ ရွိပါၿပီ။ လက္ရွိသမိုင္း သင္ရုိးညြန္တမ္းေတြ ဆိုတာကလဲ အဲဒီ သမိုင္းမ်ိဳးအေပၚမွာပဲဲ အေျခစိုက္ထားတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။
ေကာင္းတာမွန္သမွ် အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမွဳရဲ႕ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ ေျပာမယ္။ မေကာင္းတာ၊ ပ်က္တာ၊ ေဖာက္ျပန္ တာ မွန္သမွ် ၿဗိတိသွ် သခင္ၾကီးမ်ား လက္က်န္ ကိုလိုနီအေမြအႏွစ္ေတြပါဆိုၿပီး တာ၀န္ကို ရွန္တိန္လုပ္ထားတဲ႔ သမိုင္းပဲ။ မိရုိးဖလာ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီေတြရဲ႕ သမိုင္းအျမင္ေတြထဲမွာ မွန္တာေတြကတစိတ္ေလးေလာက္ေတာ့ ပါမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ သံုးသပ္ခ်က္အမွား၊ သမိုင္းေကာက္ခ်က္အမွားနဲ႔ ထိန္ခ်န္မႈေတြကလည္း တပံုတပင္ပါ။
ကိုယ္႔မင္း ကိုယ့္ခ်င္း ဘ၀ကတည္းက က်ဳပ္တို႔ဟာ ကၽြန္သာသာ ဘ၀မွာ ေနခဲ့ရတယ္။ မ်က္ႏွာျဖဴ သခင္ၾကီးမ်ား လက္ေအာက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဒံုရင္း ဒံုရင္းပါပဲ။ ဒီ ျပည္သူအမ်ားစုရဲ႕ သူမသာ ကိုယ္မသာ ဘ၀ကို ထိန္ခ်န္ ေရးတဲ့ အမ်ဳိးသား၀ါဒီ သမိုင္းရာဇ၀င္ က၀ိၾကီးမ်ားက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕အတိတ္ဆိုး၊ အတိတ္ပုပ္ေတြကို ေမွ်ာ့ၾကိဳးလို သေဘာထားၿပီး ကိုယ္လိုရာ ဆြဲေတြး၊ ဆြဲေရးခဲ့ၾက၊ ေရးေနဆဲျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြခမ်ာလဲ အစဥ္အလာအမ်ဳိးသားေရး၊ လူမ်ဳိးေရး သမိုင္းအျမင္ထဲမွာပဲ တ၀ဲလည္လည္ေပါ့ ဗ်ာ။ ဖြတ္ကို မိေက်ာင္းမွတ္္၊ မျမင္ဘူး မူးျမစ္ထင္ဆိုသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားလိုက္ ဘ၀င္ျမင့္လိုက္နဲ႔ သံသရာ လည္ေနတဲ့ သမိုင္းေရေဆြးထဲပဲ ပိတ္ဆို႔ ေပါေလာေမ်ာေနတာကိုး။
ဘုရားဆုပန္ သာသနာျပဳ ဆင္ျဖဴ ႏြားျဖဴမ်ားရွင္ မင္းၾတားၾကီးမ်ားရဲ႕ လက္ထက္က ျပည္သူေတြရဲ႕ လူမူစီးပြား ဘ၀ကို မ်က္မွန္စိမ္းခၽြတ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္ရေအာင္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဘုရား ဘုရားနဲ႔၊ ျပည္သူကို ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားဘဲ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးနဲ႔ အညီ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္ ဆိုတဲ႔ ဧကရာဇ္ေတြဟာ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ တိုင္း သူျပည္သားေတြကို ဘယ္လိုမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါသလဲ။ တိရစာၧန္ေတြနဲ႔ မျခား ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္း သမားေတြပဲ။ ထီးျဖဴ ကိုေဆာင္း၊ ပလႅင္ေပၚ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္၊ ေဘာင္းေတာ္စီးၿပီး ဘုရားထူးခံတာက လြဲလို႔ အဟိတ္သတၱ၀ါမ်ားနဲ႔ သိပ္ မကြာလွပါဘူး။
ကုလားျပည္နဲ႔ သိပ္မကြာတ့ဲ လူတန္းစား ဇာတ္ခြဲျခားမူ လႊမ္းမိုးတဲ႔ လူမႈဘ၀ကို ၾကီးၾကပ္စီမံခဲ့သူေတြပါ။ အ၀တ္အစား အေရာင္၊ ေခါင္းေပါင္း ပု၀ါ ကစၿပီး အိမ္ေတာင္ ဆိုဒ္စံု ျပဌာန္းခ်က္ေတြ မ်ားစြာနဲ႔ မလြတ္လပ္တဲ႔ ကၽြန္လူေနမႈစနစ္ၾကီးပါ။ က်ဳပ္တို႔ေတြ ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းဘ၀က ဘ၀ရွင္မင္းၾတားႀကီးဆိုသူမ်ားဟာ ဘုရားၾကီး ေတြတည္၊ နန္းေတာ္ၾကီးေတြ တခုခုၿပီးတခုေဆာက္၊ သူတို႔နန္းဆက္တည္ၿမဲေရးဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းအစဥ္အလာ အစစ္ကို မယံုရင္ ဗဒံု (ေခၚ) ဘိုးေတာ္ဧကရာဇ္ ဘုရားတည္ “ဘုရားၾကီး” ကို သြားၾကည့္ၾကပါ။ ျပည္သူေတြ စားစရာမရွိ၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးတဲ့ ဘ၀မွာ ဘိုးေတာ္ဘုရင္က ျပည္သူေသြးေခၽြးနဲ႔ ရင္းလို႔ရလာတဲ႔ ဥစၥာနဲ႔ ျပည္သူလုပ္အားကို အဓမၼသံုးၿပီး ဘုရားတည္ခဲ႔တာပါ။
ဘိုးေတာ္ဘုရား တေယာက္တည္း ဒီလိုက်င့္ၾကံခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကတည္းက က်ဳပ္တို႔ ဗမာ အားလံုး အခက္ၾကံဳခဲ့တာေတြ အခုေခတ္မွာလည္း ဂယက္ရုိက္တုန္းပါပဲလား။ က်ဳပ္တို႔ ဘိုးဘြားဘီဘင္ေတြ လက္ ထက္ ေခတ္အဆက္ဆက္က နိမ့္က်တဲဲ့ ဒုတိယတန္းစား လူ႔အလႊာအဆင့္္မွာ ဆက္ဆံခံခဲ့ရတယ္။ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်မွ ရတဲ့ ဆန္စပါး ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြက္ို အခြန္ေကာက္၊ အျမတ္ထုတ္၊ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ သိမ္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ မင္းေျမွာင္မ်ား ၿမိဳ႕ၾကီးသား လ႔ူယဥ္ေက်းဆိုသူမ်ားက စားေတာ္ေခၚၾက၊ ႏုိင္ငံထူေထာင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာအုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ ရွမ္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ ရခိုင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ မြန္အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစရွိသျဖင့္ လူမ်ိဳးေတြ၊ လူတန္းစားေတြ၊ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ အက်င့္အၾကံ အျပဳအမူေတြကေတာ့ သူမသာ ကိုယ္မသာေတြပါ။ သက္ဆိုင္ရာ လူထုၾကီးေတြကို ဂုံးပိုးစီးၿပီး နိဗၺာန္ကို ျဖတ္လမ္းက ေရာက္ခ်င္သူေတြပါ။
ဒီလို ညစ္ပလီသမိုင္းဆိုးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ၿခံေပါက္အမ်ဳိးသားေရး ၀ါဒီမ်ားအေပၚ သမိုင္းက၀ိၾကီး ေတြက သတိၱရွိရွိ ပညာရွင္ က်င့္၀တ္မသံုးဘဲ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ဓမၺဓိဌာန္က်က် မေရးၾကတဲ့အျပင္ ၎တို႔ ကိုယ္တိုင္က မ်က္မွန္စိမ္းၾကီးေတြ ဆိုဒ္စံုတပ္ၿပီး ကေလာင္ေသြးခဲ့ၾကတာ ႏွစ္တရာေက်ာ္ေတာင္ ရွိလာၿပီပဲ။ ေခတ္မီဗမာ့အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္မ်ား စတင္သေႏၶတည္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုၾကတဲ့ (၂၀) ရာစုဆန္းကစၿပီး က်ဳပ္တို႔ ၿခံေပါက္ ရာဇ၀င္ဆရာၾကီးမ်ား ဖန္တီးခဲ့တဲ့ သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ၾကရေအာင္။
ဦးေမေအာင္ နဲ႔ အဘိဓာန္ဆရာၾကီး ေဒါက္တာ ဘဟန္က အစ ေသြးအိုင္ထဲမွ ျမန္မာ့ေဒါင္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး သမိုင္း (၁၇၅၃ - ၁၉၄၈) ေရးသူ ကမၻာေက်ာ္ ျမန္မာပံုေျပာဆရာၾကီး ေဒါက္တာထင္ေအာင္ အလယ္၊ ျမန္မာအမ်ဳိးသား လႈပ္ရွားမႈသမိုင္း(၁၉၄၀ - ၄၈) ေရးသူ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္(ကြယ္လြန္) နဲ႔ ေနာက္ ဆံုး ေျခရာေပ်ာက္မ်ားကို ရွာၾကည့္ျခင္း ပုဂၢလိက သမိုင္းရွာပံုေတာ္ ေရးသူ ေဒါက္တာ သန္႔ျမင့္ဦး အထိ အားလံုး ေသာ က၀ိၾကီးမ်ားက ဗမာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို ဗဟိုျပဳတင္ဆက္ထားတဲ့ အုပ္စိုးသူဗမာေရေပၚဆီေတြရဲ႕သမိုင္းကို မသာ ေပါင္ဒါဖို႔တာမ်ိဳး ေရးသားၾကတာပါ။
ဒီ ညစ္ပလီ အမ်ဳိးသားေရး သမိုင္းအရဆိုရင္ တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ ဗမာမ်ဳိးခ်စ္ၾကီးမ်ား လုပ္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ျပည္မနဲ႔ လူမ်ဳိးစုျပည္နယ္မ်ား ေပါင္းစည္းေရးက အဓိကေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမိုကေရစီနညး္နဲ႔ပဲေခၚရေခၚရ၊ ေသနတ္အားကိုးနဲ႔ နဖား ႀကိဳးဆဲြေခၚရေခၚရဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ဒါကေတာ့ လုပ္ပံုလုပ္နည္းမွာ လူလိမၼာနဲ႔ လူမိုက္ ကြဲျခားမႈေလာက္ပါပဲ။ ရည္ရြယ္ ခ်က္ကေတာ့ ဗမာကို အလယ္မွာထားၿပီး လူနည္းစုလူမ်ိဳးစုေတြက အစြန္အဖ်ားကေနရမယ့္ ဗမာဗဟိုျပဳ ျပည္ ေထာင္စုၾကီး ထူေထာင္ဖို႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ ကိုလိုနီေခတ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္းဟာလဲ ၾသဇာအာဏာကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားတဲ့ ဗမာလူမ်ိဳး ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစား ေယာက္်ားေရေပၚဆီေတြရဲ႕သမိုင္းပါ။
က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံ ကိုလိုနီေခတ္မတိုင္မီက ညစ္ပလီ အတိတ္ဘ၀ကို ကိုယ့္အမ်ဳိးလို႔ဆိုၿပီး သာသာထိုးထုိး ေရးခဲ့တဲ့ မ်က္မွန္စိမ္း သမိုင္း အျဖစ္ကိုေရာ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေခတ္ အမ်ဳိးသားစိတ္မႊန္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ား ကိုပါ သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။
၁၉၄၈ လြတ္လပ္ေရး လြန္ကာလမွာ ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းဆိုၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ထူေထာင္ေရး အမ်ဳိးသားသမိုင္း က တကယ္ေတာ့ ဖ ဆ ပ လ ႏုိင္ငံေရးသမားၾကီးမ်ားနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကာလ တပ္ထဲက ေခါင္းေဆာင္ၾကီး၊ ေခါင္း ေဆာင္လတ္မ်ားက ဗမာဇာတိမာန္ ဇာတိေသြးၾကြၿပီး အားနည္းတဲ့ လူမ်ဳိးစု၀င္ေတြကို ျပည္တြင္းျဖစ္ ကိုလိုနီ လက္သစ္စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႕၊ ဗိုလ္က်ဖို႔ လုပ္တဲ႔ ေခတ္သစ္ညစ္ပလီ သမိုင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသား၀ါဒီ ဗမာႏုိင္ငံေရးသမား၊ တပ္မေတာ္အရာရွိၾကီးမ်ား၊ ေရေပၚဆီ ပညာတတ္ၾကီးမ်ားအပါအ၀င္ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ငါးေတာင္၀တ္ ႏုိင္ငံမ်က္ႏွာဖံုး ဂုဏ္သေရမရွိ လူၾကီးမ်ားက က်န္တဲ့ ဗမာလူထုလူတန္းစားမ်ားနဲ႔ လူမ်ဳိးစုငယ္မ်ား အပါအ၀င္ ကုမၼာရီမိန္းမ လူၾကီးအားလံုးထက္ ငါတို႔ ငါးေတာင္၀တ္ ဗမာအမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီမ်ားက တမူးသာတယ္ ဆိုတဲ့ အဓမၼ အျမင္နဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး သမိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၄ ေဆာင္းရာသီအ၀င္ေလာက္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အေျခစိုက္ ယခင္ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၀င္ တဦးျဖစ္ခဲ႔ၿပီး ဗမာ့ေသနတ္ကိုင္ တပ္ရင္း(၃) ရဲ႕ တပ္မႉးၾကီး ဗိုလ္မႉးၾကီး ခ်စ္ၿမိဳင္(အၿငိမ္းစား)ကို က်ဳပ္ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခဲ႔တာ အလ်င္းသင့္လို႔ တင္ျပပါရေစ။
ဗိုလ္မွဴးၾကီး ခ်စ္ၿမိဳင္ဟာ ကြယ္လြန္သူ NLD ဦးၾကည္ေမာင္ (ဗိုလ္မႉးၾကီးေဟာင္း နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္ ေဟာင္း)နဲ႔ အတူ သံမဏိအဖြဲ႕မွာ ပါခဲ႔ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးမွာပါခဲ႔သူ လူေလးစားခံခဲ႔ရတဲ့ တပ္မေတာ္ ေခါင္း ေဆာင္ေဟာင္းတဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
သူကေတာ့ ရုိးရုိးေျဖာင့္ေျဖာင့္ သတၱိရွိတဲ႔ စစ္သားေဟာင္းၾကီးမို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ဗမာအမ်ဳိး သားေရး၀ါဒီ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ တျခားလူမ်ဳိးစုေတြကို ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လုပ္တယ္ဆိုတာ ဘြင္းဘြင္းပဲ ေျပာ သြားခဲ့တာက ဒီလိုပါ။
၁၉၅၀ အေစာပိုင္းကတည္းက ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕ကြဲၿပီး ရွမ္းျပည္မွာ သြားတည္တာ ရုိးရုိး သားသားမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ရွမ္းေတြ ၁၉၅၈ ေရာက္ရင္ ခြဲထြက္မွာကို ဗ်ဴဟာအရ ဟန္႔တားဖို႔ု႔နဲ႔ စစ္ေရး အရ ေျခခြင္းဖို႔ ဗထူးၿမိဳ႕ကို စစ္အေျခခံ စခန္းအေနနဲ႔ ေဆာက္ၿပီး စစ္ေရးျပင္ဆင္တာပါ။ DSA စစ္တကၠသိုလ္ၾကီးရဲ႕ေမြးဖြားရာလို႔ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။
ဖ ဆ ပ လ ေခတ္ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔နဲ႔ ႏွစ္ေပါက္တေပါက္ ရုိက္ၿပီး ဒီစစ္ေရးျပင္ဆင္မႈေတြကို မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳၿပီး ေနခဲ့ၾကတာပါ။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီး ဦးေအာင္ဆန္းက ဗမာေတြကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး အသိအမွတ္ျပဳ လက္မွတ္ထိုး လက္ခံခဲ့တဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ၾကီးကို အိမ္သာသံုးစကၠဴေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထားဘူးဆိုတဲ႔ သေဘာေရာက္ပါ တယ္။ ဒါကေတာ့ ဗမာႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဗမာအမ်ဳိးသားေရး စစ္၀ါဒီေတြ ညစ္ပလီ ညစ္ပလစ္လုပ္ခဲ့ ၾကတဲ့ သမိုင္းပုပ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္းပါ။
က်ဳပ္တို႔ ဗမာအမ်ဳိးသားေရး စစ္၀ါဒီ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြက တခါေသဖူးလို႔ ပ်ဥ္းဖိုး သိေနၿပီး မယံုၾကတာ ဘယ္သူ႔အျပစ္ပါလဲ။
အခုလဲ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီမူေတြကို ေယာက်္ားရင့္မာၾကီးေတြလုပ္ၿပီး ခုတမ်ဳိး ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ေမွာက္ခ်ီလွန္ခ်ီ လုပ္ေနၾကေတာ့ “ၿငိမ္း” အဖြဲ႕ေတြခဗ်ာ အရူးမ လင္လုပ္တဲ႔ဘ၀ကို ေရာက္မွန္း မသိေရာက္ေန ေတာ့တာေပါ့။ မင္းတို႔ဗမာေတြ “ညစ္ပလီ”ေတြဆိုၿပီး ေျပာရင္လဲ ေခါင္မိုးက မလံုေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ေခါင္းငုံ႔ခံရ မွာပါ။ ကိုယ္႔လူေတြကမွ မရုိးသားၾကတာကိုး။
အဲဒီ ၁၉၄၇ ခု ဖြား ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ရရင္ေတာ့ ဖက္ဒရယ္ (သို႔) ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာ နာမည္ခံပါ။ တကယ္ၾကေတာ့ ဗမာအမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီ ေနာင္ေတာ္ၾကီးမ်ားက လူမ်ဳိးစု၀င္ ညီငယ္ေတြကို ဆရာလုပ္ ဗိုလ္က် လူပါး၀ဖို႔ကို ဥပေဒနဲ႔ညီတဲ့အသြင္ ေဆာင္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က ၀တ္လံုေတာ္ရ ဦးရဲထြန္း ဖခင္ၾကီး ျဖစ္ၿပီး လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုး တရား သူၾကီးခ်ဳပ္ ကြန္လြန္သူ ဦးခ်န္ထြန္း ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း သံုးသပ္သြားတဲ႔ ဥပေဒအျမင္ပါ။ က်ဳပ္ လံၾကဳတ္လုပ္ၿပီး ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထားေတာ့ တျခား ဗမာမဟုတ္ဘဲ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ လွည့္ၾကရေအာင္။
ဗမာေတြ လူမ်ဳိးၾကီး သမိုင္းကို မ်က္မွန္စိမ္း ကပ္ၾကည့္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုၾကီးကို ေမာင္ပိုင္စီးဖို႔ လုပ္ၿပီဆိုေတာ့ လူမ်ဳိးစု အသီးသီကလည္း အားက်မခံ ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ သူတို႔ေတြလည္း မ်က္မွန္၀ါ ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ ဆိုဒ္စံုတပ္ ကိုယ့္ လူမ်ဳိးစုသမိုင္းကို ေဇာင္းေပးေရး ဒါနဲ႔ပဲ လူမ်ဳိးေရး ေပါင္းစံု ေရာင္စံုမ်က္မွန္တပ္ပြဲၾကီး က်င္းပခဲ႔တာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကတည္းက ခုဆို ႏွစ္ (၆၀) ေက်ာ္လာခဲ႔ၿပီ။
ေခြးေသ၊ ၀က္ေသ ေသတဲ႔သူ၊ အသတ္ခံရတဲ့သူ၊ မုဒိန္းက်င့္ခံရတဲ႔သူ၊ ကြဲတဲ႔သူ၊ ၿပဲတဲ႔သူ၊ ဘ၀ပ်က္တဲ႔သူ မ်ားလြန္းလို႔ အသုဘ စာရင္းကိုင္ေတြေတာင္ မ်က္ျဖဴစိုက္ေနတဲ႔ က်ဳပ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ေခတ္သစ္ ႏုိင္ငံေရးသမိုင္း။
လူမ်ဳိးေရး ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္ဆိုတာ တန္ေဆး လြန္ေဘးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီ လူမ်ဳိးေရး စစ္ေရးေသြးၾကြတာေတြ မ်ားလာေတာ့ က်ဳပ္တို႔အားလံုး ဘုရားဆုပန္ဆိုတဲ့ဘ၀ကေန အၿမီးေပါက္ၿပီး တရားေပ်ာက္တဲ့ဘ၀။ လူထုက စား၀တ္ေနေရး ရုန္းကန္ရလို႔ ေက်ာင္းပညာနဲ႔ ဗဟုသုတ ေကာင္းေကာင္း မရွိႏုိင္တဲ့ ဘ၀။
ပါရဂူဘြဲ႕ရ က၀ိၾကီးမ်ား ကိုယ္တိုင္က မ်က္မွန္အေရာင္စံုတပ္ၿပီး ရခိုင္ျပည္သည္ ရခိုင္မ်ားအတြက္ဆိုၿပီး ေသြး စကားေတြ ေျပာၿပီး ေခတ္ေနာက္ျပန္စြဲ ညစ္ပလီသမိုင္းထဲမွဘဲ ယက္ကန္ယက္ကန္ ေပါေလာေပါလာ အဆင့္ ကေန တက္မလာၾကတာကို ၀မ္းနည္းစြာ ျမင္ရ ၾကားရ ဖတ္ရပါတယ္။ ဥပမာ ျပရရင္ ဧရာ၀တီမွာ ပါသြားတဲ့ ေဒါက္တာ ေအးေက်ာ္ ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး။ ေကအန္ယူ ေခၚ ကရင္အမ်ဳိးသားအဖြဲ႕ၾကီးရဲ႕ သင္ရုိးေတြမွာလည္း ဗမာေတြကို ကေလာ္တုတ္ေအာင္ ေဇာင္းေပးေရးထားတာ အားလံုးက သိၾကပါတယ္။ ဒီလူမ်ဳိးေရး အေျခခံ ေသြးေစာ္နံတဲ႔ သမိုင္းအျမင္နဲ႔ လူမူႏုိင္ငံေရး သေဘာထား အက်င့္အၾကံေတြဟာ က်ဴပ္တို႔ မဟာ ဗမာေတြနဲ႔ “မဟာလူနည္းစု” ၀င္ေတြၾကားက ျပႆနာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။
ဗမာေတြကို မဟာဗမာေတြ ဆိုၿပီး ကေလာ္တုတ္ၿပီး ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ရခိုင္ စတဲ့ မဟာလူနည္းစု၀င္ မ်ားက ၄င္းတို႔ထဲမွာ ၾကားညပ္ေနတဲ႔ လူမ်ဳိးစု အငယ္ ဘုစု ခရု မွန္သမွ်ကို မဟာလူနည္းစု ၀ါဒကိုင္စြဲၿပီး ညစ္ က်ယ္က်ယ္လုပ္ျပ ဗိုလ္က် လုပ္တာ မျမင္ခ်င္ မၾကားခ်င္လို႔ မရတဲ႔ အေနအထား၊ ေသြးကိုပဲ အေျခခံခံ၊ ေဒသ အရ အသံထြက္ ကြဲျပားတာကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ကိုးကြယ္တဲ့ဘုရားမတူတာဘဲ အဓိကထားထား က်ဳပ္တို႔အားလံုး တမ်ဳိးနဲ႔ တမ်ဳိး တဖြဲ႕နဲ႔ တဖြဲ႕ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး မႈိင္းေတြမိၿပီး ညစ္ပလစ္၊ ညစ္ပလီ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနက် တာပဲဗ်ာ။
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မၾကည့္ပါနဲ႔၊ ရခိုင္က မဟာေမဒင္ ကုလားေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ ၾကံ၊ ဗုဒၶဘာသာ ကရင္တပ္မေတာ္ ၾကီးက အစဥ္အလာအရ ခရစ္ယာန္ေတြရဲ႕ KNU အဖြဲ႕၀င္ေတြကို ေမတၱာေရွ႕ထားၿပီး လိုက္သတ္၊ ဂ်ိန္းေဖာေတြ က လီဆူးေတြကို ဗိုလ္က်၊ ဒါေတြေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာ သံုးေထာင္ ဆိုတာလိုမ်ဳိး။
လက္ရွိ စစ္ပါတီမ်ား ခ်ယ္လွယ္တဲ႔ န အ ဖ အစိုးရ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဒီေလာက္ၾကီးတဲ႔ “ေသြး” ျပႆနာထုၾကီးကို ေပါ့ေသးေသး ႏုိင္ငံေရး သူငယ္နာရယ္လိုမ်ား သေဘာထားသလား မသိပါဘူး။ လူမ်ဳိးေရးကိစၥကို “နယ္ျခားေစာင့္ တပ္”ရဲ႕ စစ္သားစုေဆာင္းေရးျပႆနာ သေဘာေလာက္ပဲ ဒီေမာင္ေတြ သေဘာထားပံုရတယ္။
NLD က ဒီမိုကေရစီ ထုတ္ေဆး မန္းေဆးနဲ႔ လူမ်ဳိးေရးကို ကိုင္မယ္၊ ကုမယ္။ န အ ဖ စစ္ပါတီၾကီးမ်ားက M.1 M.2 M.3 ေခၚ ေမာင္းျပန္ ေဆးၾကိမ္လံုးေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးေရး အမင္းထုတ္မဲ႔ ဟန္။ ဒါကေတာ့ တိုင္းျပည္ၾကမၼာကို သံုးသပ္ၾကည့္တာပါ။ ျဖစ္ေနတာက နာတာရွည္ ကင္ဆာ၊ ကုမဲ႔သူေတြက စစ္ ဆရာ ၾကီး ေတြ။ လူမ်ဳိးစု၊ လူမ်ဳိးၾကီး ျပႆနာဆိုတာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ၀ါဒေရးရာျပႆနာပဲ ဆိုၿပီး ကန္႔ၾကည့္လို႔ မရပါဘူး။
ဒီ အေပၚယံ ေသြး စကားေျပာတာကို ႏႈိက္ႏႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေလ႔လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လူ႔အလႊာေတြ၊ လူမ်ဳိးအစုေတြ ထဲမွာ အႏုိင္က်င့္မူ၊ စီးပြားေရး ကုပ္ေသြးစုတ္မူေတြ အဖံုဖံုေတြ႕ရမွာပါ။
“ကမၻာမေၾက”ဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဗမာေတြ အားလံုး ရုပ္ရွင္ရုံထဲ မတ္တပ္ထရပ္ ေလာက္ေအာင္ ေခါက္ ရုိးက်ဳိးတဲ႔ အထိ အမ်ဳိးသားေရး မ်က္မွန္ေရာင္စံုတပ္ခံထားရေတာ့ ဗမာအခ်င္းခ်င္း၊ ရွမ္းအခ်င္းခ်င္း၊ ကရင္ နဲ႔ ကခ်င္ အခ်င္းခ်င္း ဒါမွမဟုတ္ က်ဳပ္တို႔တေျမတည္းေန တျပည္ေထာင္စုသားေတြ မုဒိတာ ပြားၾကမယ္လို႔ ထင္ပါ သလား။ သတိမ်က္မွန္ေလးကပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဟသၤာကိုးေသာင္း ဇာတ္တူသားစား ဇာတ္ခင္းေနတာ မျမင္ ခ်င္ အဆံုး။
ရခိုင္ကမ္းလြန္နဲ႔ ကန္းေျခမွာ ေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕တူး၊ ေရနက္သေဘၤာဆိပ္ေတြ ေဆာက္တာ ဘယ္သူ႔အမိန္႔ နဲ႔ ဘယ္သူ႔အက်ဳိးအတြက္လဲ။ မြန္ေတြရဲ႕ေဒသ မုတၱမ ပင္လယ္ ေကြ႕မွာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕တူးၿပီး ရလာတဲ႔ ဘ႑ာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ ဘယ္သူ႔ အတြက္လဲ၊ ကရင္ေတြရဲ႕ ေကာ္သူေလးျပည္မွာ ကၽြန္းနဲ႔ တျခား သစ္ မာေတြ ခုတ္ေရာင္းတာ ဘယ္သူေတြ အျမတ္ရသလဲ။ ေဒသခံ ျပည္သူေတြလား။ ေၾကးနီ၊ ေၾကး၀ါ၊ သံနဲ႔ ယူေရ နီယမ္ ထြက္တာ တူးတာက ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္နီေဒသေတြမ်ားတယ္။ ဒါေတြထုတ္ေရာင္းေတာ့ အဲဒီနယ္ေတြက ျပည္သူေတြ ဘာေတြမ်ား အက်ဳိးအျမတ္ရပါသလဲ။ ဒီအျမတ္ေတြ၊ သယံဇာတေတြ ဘယ္နားေရာက္သြားသလဲ။ လို႔ ေမးၾကည့္ပါဦး။
က်ဳပ္တို႔ ႏုိင္ငံမွာ လူသန္း ၅၀ ေက်ာ္ရွိတာ ဘယ္လူတန္းစားက ဆန္စပါး၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ ေပးၿပီး အဲဒီ လူတန္းစားေရာ စား၀တ္ေနေရး ရုံးကန္ရတဲ့ဘ၀ကလြတ္ဖို႔ အေနအထား ရွိပါသလား။ တံငါသည္ ေတြ၊ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ထမင္းရည္ကို ပုလင္းနဲ႔ ၀ယ္ေသာက္ရတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ၾကီး ရဲ႕ ပါမစ္အေျခခံတဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ပ်က္ၾကီးကို ၾကိဳးကိုင္ၿပီး ပေထြးေသလို႔ အေမြရတဲ႔ ကုန္စံုဆိုင္ၾကီးလို လက္၀ါး ၾကီးအုပ္ အျမတ္ထုတ္ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘယ္လူတန္းစား ပါလဲ၊ တို႔ တိုင္းဌာေနလို႔ ဆိုတဲ့ ေရႊ၀ါျပည္ ၾကီး မွာ တို႔တာ၀န္ၾကီး သံုးပါးဆိုတာ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးရဲ႕ ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူး ေရာက္မႈပါလဲ။
ဒီေမးခြန္းေတြကို ေမးဖို႔ု႔၊ ေျဖႏုိင္ဖို႔ု႔ ပါရဂူဘြဲ႔လည္း မလိုဘူး။ ေရေပၚဆီ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ သမားေတြ ျဖစ္ဖို႔႔လည္း မလိုပါဘူး။ ဘယ္ဆုရမွ ဘြဲ႕ ရမွ အေျဖမွန္ ထြက္ႏုိင္တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓမၼာစရိယလည္း ေအာင္စရာ မလိုပါဘူး။
သာမန္ျပည္သူ အေျခခံလူတန္းစားကအစ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္နဲ႔ ခါေတာ္မီ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြ အဆံုး ေျဖႏုိင္တဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပေဟဠိ ေတြပါ။
ဗမာေတြ အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု အားလံုးပါ အသည္းနာဖို႔ ေကာင္းတာက လြတ္လပ္ေရးရတာ ႏွစ္ (၆၀) ေက်ာ္ပါၿပီ။ မ်က္ေမွာက္ တို႔တိုင္းဌာနီႀကီးရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမူေရး၊ လူမ်ဳိးေရး အေနအထားေတြ ဟာ ကိုလိုနီ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း အေနအထားပါ။
လူမ်ဳိးစုေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ မ်က္ေမွာက္ျမန္မာျပည္ၾကီးဟာ မဟာဗမာ စစ္၀ါဒီ ေတြရဲ႕ လူမ်ဳိးေရး ဗိုလ္က်မူ၊ စီးပြားေရး ကုပ္ေသြးစုတ္မူနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕သိမ္းပိုက္မူ ဘ၀မွာ ေနရတယ္လို႔ ေျပာလာရင္ မွန္တယ္လို႔ပဲ ၀န္ခံရမွာပါ။
မ်က္ေမွာက္ တို႔တိုင္းဌာနီႀကီးက သူတို႔ အတြက္ေတာ့“လူမ်ဳိးေရး ကိုလိုနီစနစ္”ပါပဲ။ ဗမာအရပ္သား ျပည္သူေတြ (စီးပြားေရးသမား၊ ပညာရွင္၊ အႏုပညာသမား၊ လက္လုပ္လက္စားနဲ႔ ေတာင္သူလယ္သမား၊ စက္ရုံ အလုပ္သမား၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေတြအပါအ၀င္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး၊ သီလရွင္ေတြ အားလံုး) ဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ေသနတ္ အားကိုး နသားပါးရ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ ျပည္တြင္းဖ်က္ ကိုလိုနီ ယႏၲရားထဲမွာ ျပားေနေအာင္ ၀ပ္ေနရတဲ့ “စစ္ကိုလိုနီ”စနစ္။
ဒါေၾကာင့္ တို႔တိုင္းဌာေနၾကီးကို “ကိုလိုနီ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း” လို႔ တင္စားလိုက္တာပါ။ နာဂစ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ဆိုၿပီး လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေအာ္ၿပီး ၂၀၁၀ ေရႊးခ်ယ္ပြဲကေန ဒီ ျပည္ဖ်က္ “ကိုလိုနီႏွစ္ထပ္ကြမ္း” ကို စင္တင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖမ်ား သက္ရွိထင္႐ွားရွိဦးမယ္ ဆိုရင္ “ညစ္ပလီ”မ်ားေပပဲ ဆိုၿပီး ကေလာင္နဲ႔ တြယ္လိုက္ဦး မယ္ ထင္ပါတယ္။
ပညာရွင္ တေယာက္အေနနဲ႔ေရာ ဗမာတေယာက္အေနနဲ႔ပါ ေအာ့ႏွလံုးနာမိတာကေတာ့ အရပ္သား ပညာရွင္ က၀ိၾကီးမ်ားက က်ဳပ္တို႔ လူမ်ဳိးခ်င္းခ်င္း ကိုလိုနီစနစ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ စစ္၀ါဒီ၀င္ေတြကို မ်ဳိးခ်စ္ၾကီးမ်ားရယ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေရးၾက၊ သံုးသပ္ၾက၊ ေဟာေျပာၾကနဲ႔ ပညာရွင္ သိကၡာမေစာင့္ လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။
အဲဒီ က၀ိၾကီးေတြ ႏုိင္ငံေရး ေဗဒင္ဆရာေတြ ေရး၊ ေျပာ၊ ေဟာတာေတြက စစ္၀ါဒီ ေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ နင္းျပားကၽြန္ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ျပည္သူလူထု တိုင္းရင္းသားအစုအားလံုးကို ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္တာပါပဲ။
လူလူခ်င္း လူပါး၀ၿပီး ေသြးစုတ္ၾက၊ အႏိုင္က်င့္ ၾကနဲ႔ စခဲ႔တဲ႔ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ဆိုးေတြရဲ႕ ၾကားက ျဖတ္သန္းလာ ခဲ႔တဲ႔ ျမန္မာလက္နက္ႏုိင္ငံၾကီးေတြကို ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္အသြင္ လံၾကဳတ္ လုပ္ၾကံေရးထားတဲ႔ မုသာ၀ါဒ အမ်ဳိးသားသမိုင္းကို က်ဳပ္တို႕ ဇီ၀ိန္ျဖဳတ္ဖို႔႔ လိုၿပီ။
“ႏုိင္ငံေတာ္သည္ အမိ၊ ႏုိင္ငံေတာ္သည္ အဖ” ဆိုတဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္၀ါဒီ မ်ား၊ မက်က္တက်က္ အမ်ဳိးသား၀ါဒီ ပညာတတ္လူတန္းစားမ်ား က၀ိၾကီးမ်ား က က်ဳပ္တို႔ လူထုၾကီးကို ဆက္ၿပီး သမိုင္းမ်က္မွန္စိမ္းတပ္ေပးၿပီး ျမက္ေကၽြးတာကို အဓိက ျပႆနာၾကီး တရပ္အေနနဲ႔ ရွဳျမင္ဖို႔႔ လိုပါတယ္။
က်ဳပ္တို႔ ျပည္သူေတြ၊ လူမ်ဳိးစုေတြဟာ ဒီ“ေသြး”၀ါဒီေတြကို ေက်ာ္ၿပီး စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ စစ္မွန္တဲ႔ ျပည္ေထာင္စုၾကီးကို ထူေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဗမာလူမ်ဳိးၾကီး၀ါဒ သမိုင္းအပင္းသြင္းတာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားလူမ်ဳိးစု မ်က္မွန္စိမ္း တပ္တာကိုပဲဲျဖစ္ျဖစ္ ျပတ္ျပတ္သားသား လက္မခံၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
ဧရာဝတီမွတစ္ဆင့္ကူးယူေဖၚျပသည္။
